Krótko o Klasztorze
Pierwszy kościół i klasztor z muru pruskiego wybudował na tak zwanym wzgórzu "Wyrwał" dziedzic Woźnik, Maciej Kazimierz Rogaliński, w 1660 r. Po tym jak na początku XVIII w. obiekt spłonął, rozpoczęto budowę w tym samym miejscu nowego kościoła i klasztoru według planów architekta Jana Catenazzi. Fundatorem był Franciszek Mielżyński.
Budowę ukończono w 1750 r.
W 1836 r. klasztor został skasowany przez władze pruskie. Ostatni zakonnik, który pozostał do śmierci w Woźnikach, Jan Chryzostom Chrzeliński – zmarł w 1841 r. i został tam pochowany. Rok później władze pruskie sprzedały kościół i klasztor właścicielce Woźnik – Konstancji Mielżyńskiej. Klasztor został rozebrany, a podziemia kościoła służyły Mielżyńskim jako grobowiec rodzinny. Od 1909 do 1945 r. obiekt należał do rodziny Kurnatowskich.
Po II wojnie światowej świątynia z resztkami klasztoru została przekazana Dyrekcji Lasów Państwowych.
30 stycznia 1976 r. władze państwowe m.in. dzięki staraniom ks. kanonika Hieronima Lewandowskiego przekazały obiekt archidiecezji poznańskiej.
20 czerwca 1976 metropolita poznański Antoni Baraniak dokonał powtórnego poświęcenia kościoła.
W czerwcu 1978 r., Kuria Metropolitalna w Poznaniu przekazała kościół i resztki klasztoru franciszkanom z prowincji Wniebowzięcia. W następnych latach przeprowadzono ich odbudowę i renowację, odzyskano też większą część zabytkowego wyposażenia. Do najcenniejszych przedmiotów znajdujących się w świątyni należą krucyfiks z 1540 r. i polichromowa tarcza z herbem Łodzia z 1677 r.
 |
| jedna ze stacji drogi krzyżowej w pobliskim lesie |
 |
| figurka w połowie drogi między Urbanowem aWoźnikami |
 |
| figurka przy drodze prowadzącej do klasztoru |
 |
| ołtarz |
Komentarze
Prześlij komentarz